อดีตเด็กสระผม ‘เพชรา เชาวราษฎร์’ ส่งขึ้นครองมง ชีวิตวัย 70 ปี ‘อรสา พรหมประทาน’ สลบ 7 วันจนต้องอยู่คนเดียว
เดิมเป็นคนพิษณุโลก ตอนอายุ 14 เราก็มาอยู่กรุงเทพฯ ช่วงนั้นคุณพ่อคุณแม่เสียแล้ว หนังสือเราก็ได้เรียนแค่ ม.6 ยังไม่จบดี
ก็โดนหลอกมาอยู่กับคุณอาที่ร้านเสริมสวย เราก็หัดทำเล็บหัดสระผม ปรากฏว่าแขกติด แล้วร้านนี้เขามีชื่อเขาทำผมให้ดารา
คือคุณเพชรา คุณเพชราก็มาทำผม สระผม แล้วคุณเพชราเขาก็บอกว่าพี่ดา ไอ้ติ๋วนี่หน่วยก้านดีนะ น่าจะส่งประกวด คุณอาก็บอกว่าไม่เอาหรอก
ดำก็ดำ และเหมือนม้าดีด คุณเพชราก็บอกว่าเอาเถอะ จับมันไปขัดสีฉวีวรรณมันก็ประกวดได้ สรุปก็ได้ไปประกวด
แต่ก่อนเข้าประกวดเงินเราก็ไม่ค่อยมี แต่เราต้องสวย คุณอาก็บอกว่าอย่างกวาดอย่าถู เดี๋ยวตาตุ่มดำ เดี๋ยวข้อศอกดำ และเวลาอยู่หน้ากระจกก็คอยมอง
อย่าขมวดคิ้ว อย่าเลิกหน้าผาก เดี๋ยวหน้าผากย่น สมัยนั้นไม่ต้องไปสปา คุณอาก็ไปซื้อลิ้นทะเลมาขูด และซื้อนมตราหมีมากระป๋องหนึ่ง
เอามาทาตัวเราทั้งตัว แล้วเขาก็พาไปแว๊ก พออายุ 17 เราประกวดนางสาวไทย ตอนนั้นประกวดเป็นร้อยเหมือนกัน เราก็ผ่านเข้ารอบ 10 คน
พอประกวดเสร็จก็มีแมวมองมาเห็น ได้เป็นนางเอกภาพยนตร์เรื่องแรกในปี 2516 เล่นเรื่อง “เจ็ดดอกจิก” เป็นเรื่องแรก เล่นคู่กับคุณกรุงศรีวิไล
และ ไพโรจน์ ใจสิงห์ เป็นนางเอกบู๊ แต่เราเล่นบู๊ท่าจะไม่รอดเพราะแขนขาไม่มีแรง แต่ภาพคนจำเป็นนางร้าย หลังจากเล่นหนังไป 2-3 ปี
ก็ได้เล่นละคร พอมาเล่นละคร เรื่องแรกก็เป็นนางอิจฉา ถามว่าตัดสินใจนานไหม ไม่นาน เพราะเราต้องเล่นได้ทุกอย่าง เล่นตัวดีไม่ได้
ก็เล่นเป็นตัวร้าย สมัยก่อนเล่นละครจะดุและร้ายมาก ไปตลาดแม่ค้าไม่ขายของให้เลยนะ เดินไปไหนก็มีแต่คนไม่ชอบหน้า
อย่าว่าแต่แม่ค้า ผู้ชายยังไม่ชอบหน้าเราเลย ไม่ได้ครองโสด ก็มีบ้าง แต่ทุกวันนี้ไม่มีใคร ก็ต้องอยู่คนเดียว อยู่กับแก๊งเพื่อน
ถามว่าเคยมีเผลอใจรักใครบ้างไหม ก็มีบ้าง เพราะบางทีเราก็ไปชอบคนที่มีเจ้าของ คนที่ยังไม่มีเจ้าของเราก็ดันไม่ชอบ แต่เราก็ทำใจได้
เพราะเป็นของๆ เขา เราก็ทำใจได้ เห็นว่าก่อนหน้านี้เคยสลบไปนาน 7 วัน ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย เหมือนเกิดใหม่ คือเราแสวงบุญที่อินเดีย
ไปสีสังเว แล้วเราก็ไปเส้นโลหิตแตกที่โน่น เป็นเหตุการณ์ปลายปี 2551 ขณะที่เรานั่งรถไปสีสังเว อากาศมันก็หนาวบ้าง ร้อนบ้าง
แล้วต้องตื่นเช้า เวลานั่งรถก็นั่งไกล จู่ๆก็รู้สึกปวดหัวมากจากนั้นก็เหงื่อ เพื่อนๆก็มาประคองให้เราไปนั่งเก้าอี้ พอนั่งเก้าอี้เรารู้สึกไม่ไหว